Μία μικρή στάση για ξεκούραση στον κήπο των Βερσαλλιών
Στην μαγευτική Μονμάρτη, σάββατο βράδυ παρακολουθώντας μια μικρή συναυλία!
Το λύκειο Condorcet και οι Γάλλοι μαθητές














Ήλι και Νίνα στον Λούβρο

a Paris...lalalalalallalllalalala...

Συχγωρέστε ακόμα μία φορά την αργοπορία μας όμως θέλαμε οι παρακάτω αναρτήσεις να είναι όσο πιο καλοδουλεμένες γίνεται!
Στη συνέχεια, λοιπόν, θα μάθετε για την ανεπανάληπτη (που λέει ο λόγος) εμπειρία μας κατά τη διάρκεια ενός σχολικού ταξιδιού μας στη Γαλλία!
Όπως καταλαβαίνετε ακόμα δεν μπορούμε να συνέλθουμε από την τεράστια δόση αδρεναλίνης και ενθουσιασμού! Δεν μας βοηθάνε και οι καταστάσεις...
Από τη μία οι καταλήψεις, από την άλλη η έλλειψη καθηγητών και βιβλίων, οι παρελάσεις, οι γιορτές...όλο στη λούφα βρισκόμαστε. Δεν μπορούμε να μπούμε σε πρόγραμμα με τίποτα. Μα, κι εσείς δεν μας αφήνετε, εμείς φταίμε?
Τέλος πάντων, ας επανέλθουμε στο ταξιδάκι μας...
Όπως θα έλεγε και η Νίνα, Παρίσι θα πει τραλαλα...!
Τι υπέροχη πόλη! Καθ' όλη τη διάρκεια της διαμονής μας εκεί ένιωθα μια χαλάρωση, μια ανεμελιά, σαν να είχα ξεχάσει τα πάντα και να ζούσα τη στιγμή, μόνο αυτό! Ήθελα μονάχα να κάθομαι και να χαζεύω την απέραντη θέα παρέα με τους ερασιτέχνες μουσικούς της Μονμάρτης, να περπατάω μέσα στο πραγματικό παραμύθι της Disneyland, στους κήπους των Βερσαλλιών, στον φανταχτερό tour Eiffel κάτω από το φως της νύχτας. Είναι απερίγραπτες οι στιμγές που ζήσαμε. Τι να σας πω λοιπόν? Για την επίσκεψή μας στο Λύκειο Condorcet, ένα από τα 4 αυτοκρατορικά Λύκεια του Παρισιού, για την γνωριμιία μας με τους μαθητές του ύστερα από πολύωρη αλλά παραδόξως καθόλου κουραστική ξενάγηση (για εμάς τουλάχιστον) στο μουσείο του Λούβρου, για την διαφωνία που είχαμε στη συνέχεια περί του μεγέθους και της φήμης της Joconda ή για το ότι ήμασταν 6 μέρες στο Παρίσι και δεν είχαμε δει τον πύργο του Eiffel?!?
...και να φανταστείτε ότι ένιωθα αυτή την χαλάρωση ενώ είχαμε ξεπατωθεί στο περπάτημα!
Παντού πηγαίναμε καθυστερημένοι. Στο μετρό, για παράδειγμα, σχεδόν πάντα φτάναμε την ώρα που χτυπούσαν τα προειδοποιητικά καμπανάκια για να κλείσουν οι πόρτες. Σκεφτείτε λοιπόν εκείνη ακριβώς την ώρα, 1 λεπτό πριν κλείσουν οι πόρτες, να ακούγεται το σήμα της Φτάκα (της "αρχηγού" της εκδρομης) : "Μπαίνουμε!". Κι εκείνη την ώρα να προσπαθούμε να μπούμε σύσσωμοι,44 άτομα, στο ήδη φουλαρισμένο μετρό! Τι στιγμιότυπα... Πάντως κάθε φορά τα καταφέρναμε!!!